ดอกกระถินบ้านนา

หอมเอยหอมดอกกระถิน
รวยระรินกลิ่นน้องที่ปองหา
จากกันไกลกลิ่นน้องยังติดมา
ขี้ติดผ้า เธอให้ซัก ซักยากจริง ...

แสนสงบอุ่นสบายใต้ผ้าผวย
หอมระรวยกลิ่นเกสรเข้านาสา
เสียงนกน้อยขับขานตามลมมา
พึ่งตีห้าร้องอยู่ได้จะหลับนอน

ยิ้มสยามมาแต่ไกลให้ไหวหวั่น
แถมนุ่งสั้นโชว์เรียวขาให้อ่อนไหว
ผมดำยาวผิวขาวต้องตาต้องใจ
แต่ทำไมเสียงของเธอดูโคตรแมน........ เวรกรรม -_-"

โอ้สถานวิมานใหญ่ไม่ได้โม้
ประตูโตหน้าต่างกว้างอย่างวังหลุยส์
ของตกแต่งอย่างแพงๆ ไม่ได้คุย
แต่ต้องลุยขัดเช็ดถูกู(คนใช้)เหนื่อยใจ.

เห็นพอลล่ายืนยิ้มกระหยิ่มจิต
มาช่ามาแนบชิดสนิทหนม
น้องมาเรียเคลียเคล้าเร้าอารมณ์
สวรรค์ล่มแม่ปลุก....ลุกซะทีเถอะลูกเอ๊ย สายแล้ว...

ลมพัดไหวใบไม้ร่วง ยามหน้าหนาว
ให้แสนเศร้าหัวใจ กระไรหนอ
มองใบหล่น เหมือนใจเรา หล่นลงฟลอร์
เมื่อไหร่หนอจะกวาดหมด กลัวตกงาน ...

แบบว่า เป็นพนักงานกวาดถนนอ่ะ ...
รถญี่ปุ่นใครว่าแข็งฉันขอเถียง
รถยุโรปไม่ลำเอียงไม่เอาไหน
ชนก็บุบเฉี่ยวก็ยุบไม่ได้อย่างใจ
แข็งสู้ไหมรถสิบล้อรอสิบโมง

โน่นก็ขาวนี่ก็หมวยสวยทั้งนั้น
นั่นนางงามนู่นเทพีดีกรีหรู
แสนเสียดายตัวเราเฝ้ามองดู
เก็บเงินอยู่ครบเมื่อไหร่ไปแปลง(เพศ)ชัวร์ :)
..เห็นของคาวของหวานวางจานจัด
ดูให้ชัดมีผลไม้กลิ่นหอมหวาน
กินเท่าไหร่ก็ไม่ยักจะหมดจาน
ธูปหนึ่งก้านเขาจุดไว้ เซ่นไหว้เรา .....

ยามคืนค่ำฉันนั่งเศร้าและเหงาหงอย
อยู่ในห้องน้อยๆแสนว้าเหว่
อยากจะมีคนเคียงคิดช่วยถ่ายเท
แต่ผู้คุมน่ะเซ่ จับขังเดี่ยว เดี๋ยวเห็นดี(กัน) ...

Cr:https://www.facebook.com/poem.wanzaa/